De weken voor Málaga - brief aan Danielle

Lieve vriendin,

26 juli 2016: een dag dat voor mij heel veel veranderde. Ik was nog geen week terug van een heerlijke vakantie die door andere omstandigheden echt nodig was.

Op 25 juli hoorde ik dat het niet goed ging met je. Je zou (weer) een aanval hebben gehad. Een bekende spanning greep me gelijk bij mijn keel. Aanval? Alweer? Fuck. Bijzonder genoeg wist jij altijd aanvallen te krijgen in de periode dat ik op vakantie was. Weer voelde het niet goed.

Ik besloot je moeder te appen om te laten weten dat ik aan ze denk en omdat ik me afvraag wat er aan de hand is. Twee dagen eerder hadden we nog contact en we zouden die week bijkletsen met elkaar. Er waren dingen die ik echt met je wilde bespreken en wilde vragen. Helaas heb ik die kans niet meer gehad.

Nog diezelfde maandag kwam ik er achter dat het niet ging om een epileptische aanval maar om XTC. XTC? Drugs? Jij? Dit kan niet. Hoe vaak hebben we hier wel niet gesprekken over gehad…

Nogal ondersteboven van deze ontdekking zag het er steeds slechter uit. Je werd overgebracht naar een ander ziekenhuis. Na een slapeloze nacht met in eerste instantie goed nieuws heb jij op 26 juli om 11:40 het leven gelaten.

Dat dit ging gebeuren was ongeveer een uurtje eerder bekend. Het voelde alsof de grond onder me wegzakte. Ik heb je geen gedag kunnen zeggen, geen knuffel kunnen geven, niks. Dit doet nog steeds pijn.

Het waren rare dagen. De wildste verhalen gingen in de rondte. Dingen die ik niet wilde en zou geloven. In de jaren van onze vriendschap heb ik je regelmatig moeten verdedigen. Al blijken dingen niet helemaal te zijn zoals ze waren heb ik dit gevoel nog steeds. Ik ben er nog steeds van overtuigd dat op het gebied van drugs na jij eerlijk tegen mij was. De volgende dag ben ik verhaal gaan halen bij mensen die het dichtste bij jou staan. Snel werd er meer duidelijk.

De dagen erna waren raar. Veel nachtmerries, tranen, verdriet, onbegrip en woede. Waarom? Wat was er nou precies gebeurt? Met wie? Waarom heb je niks verteld? Kon je me niet vertrouwen? Totdat Daan en ik bij je kwamen kijken op de Zijlweg. Daar was je precies zoals jij was. Ik wachtte stiekem op het moment dat je je ogen open ging doen. Dat je er zo bij lag stelde me gerust maar toch bleef ik op afstand.

Het was het eerste moment dat ik me ‘rustig’ voelde. De dagen tussen jouw overlijden en de crematie ben ik een paar keer bij je thuis geweest. Het was fijn om verhalen over je te horen, je familie te zien en enige vorm van steun te betuigen. Zoveel kaarten, bloemen en lieve berichten. Ik heb van dichtbij mogen zien hoe sterk je familie is en hoe goed ze het doen. Ontzettend mooi, wat een kracht.

1 augustus 2016

Aan de ene kant zag ik ontzettend op tegen deze dag, aan de andere kant zou het iets afsluiten. Dacht ik. Hoopte ik.
We zijn bewust heel erg op tijd naar het crematorium gegaan. Je was mijn vriendin. Ik wilde hoe dan ook niet buiten staan. Een mooie dienst; krachtig maar verdrietig. We hebben later op je geproost en herinneringen opgehaald.

Ik denk terug aan onze vriendschap, onze herinneringen en onze gesprekken. Veelvuldig kwam terug hoe grappig, leuk en gezellig je altijd was. Dit is waar. Ik denk aan de avonden dat we hebben gelachen, gedronken, gedanst en gek hebben gedaan.
Ik denk ook terug aan de avonden dat we urenlang op het strand zaten, bij iemand thuis of buiten. Aan eindelange gesprekken en ik voelde je verdriet, je trots en de twijfel van je keuzes. De dag dat je was overleden ben ik met Daan naar het strand gegaan. Ik dacht dat ik daar een vorm van rust kon vinden maar nee.

De dagen tikte weg voordat ik naar Málaga ging. Nu ik dit schrijf voel ik de tranen prikken. Samen met Roos heb ik nog een fotoboek gemaakt voor je familie om een kijkje te geven in onze vriendschap. Helaas heb ik deze zelf niet meer kunnen geven.

De dag dat ik wegging. Je had hem in je agenda staan. We hadden elkaar hoe dan ook nog gezien. Ik zou je hebben geknuffeld, we zouden een fles hugo hebben gedronken, lelijke fotos gemaakt, gelachen en misschien wel uitgegaan. We zouden in ieder geval samen zijn geweest. Iets waar ik nu (hopelijk) nog heel lang op moet wachten.

Ik denk elke dag aan je. Je foto staat in het midden van mijn kast naast het bed. Naast je foto staat het kaartje van je crematie en voor de foto staat een kaars. Elke dag brand ik het kaarsje wat eerst een minuut druk en hyperactief is en daarna steeds rustiger word. Ben je er dan toch? Soms denk ik het. Eigenlijk hoop ik het stiekem ook.
Ik sta vaak stil bij je en bij je familie. Ik loop uren en ik denk aan je. Ik zit in Team Danielle waar ik elke dag dingen langs zie komen en ik denk aan je. Ik brand je kaarsje elke dag en ik denk aan je. Ik luister ‘jouw’ muziek en ik denk aan je.

Het is dubbel. Aan de ene kant geniet ik hier zó erg. Maar sommige momenten vind ik het zo moeilijk als ik aan je denk. Ik besef niet dat je weg bent. Misschien dat ik daarom mijn laatste appjes aan je niet heb verwijderd, onze groepsapp nog wel eens terug lees, regelmatig op je Facebook en instragram kijk en je nog steeds aanklik op snapchat.
Ik had zo graag mijn ervaringen met je willen delen, ik was zo graag nog avonden met je geweest, ik had je zo graag Málaga laten zien maar bovenal had ik nog heel lang willen genieten van onze vriendschap.

Het gaat steeds een stukje beter, maar sommige dagen gaat het niet. Ik kan niet eens boos op je zijn want dat heb ik nooit gekunt.
Ik heb lieve vrienden hier die mij troosten. Ik merk dat ze schrikken van het verhaal en stil vallen als ze je foto zien. Ookal is er last van een taalbarriere heb ik mensen op wie ik hier terug kan vallen.

Er is zoveel wat ik wil zeggen en zoveel wat ik voel, maar sinds 26 juli ben ik stil. Ik mis je. Voor altijd in mijn hoofd en hart.