Koken en te korte jurkjes

Na een stilte is het weer tijd om een blog te schrijven.

Ik had er de afgelopen weken geen zin in. Wel tijd. Ik heb er namelijk een hekel aan als mensen voor dingen ‘geen tijd’ hebben. Tijd is er altijd, het moet alleen gemaakt worden. Ik wil niet dat het schrijven gaat voelen als een verplichting. Ik ben echt allergisch geworden voor verplichtingen.

Korte terugblik: het leven gaat hier door. Ik geniet nog steeds van elke dag en sta regelmatig erbij stil hoe snel de tijd gaat. Hoe ik normaal heel erg van het plannen en vooruit kijken was word ik er nu nerveus van. Over 3 dagen zit ik hier alweer 2 maanden en dan betekent dat ik er nog maar 3,5 heb. Bah. De tijd gaat veel te snel 

Ik ben bijna elke dag met vrienden, we eten samen, stappen samen en drinken samen. Vooral het laatste. Dit gebeurt bij mensen thuis, in de stad of zelfs op sommige plekken op straat. Er wordt regelmatig een ‘botellon’ georganiseerd. Je verzamelt dan met z’n allen op een plek en gaat vervolgens met een groep van ongeveer 35 man naar een andere plek. Iedereen neemt zijn eigen drank mee en er wordt muziek gedraaid en gekletst. Je leert hier altijd wel nieuwe mensen kennen. Deze botellons vinden voornamelijk plaats in het weekend. Soms doordeweeks.

‘Het komt jou wel aanwaaien he’ heb ik de afgelopen tijd regelmatig gehoord. Nee, dat komt het niet. Ik doe zelf mijn best om vrienden te maken, mij zo sociaal mogelijk op te stellen, open te staan voor nieuwe ideeën, dingen, culturen en mensen. Het gaat voor een deel vanzelf maar het is aan jezelf om deze contacten te onderhouden.

Nou gaat dat aardig goed kan ik je zeggen. Wat nog beter is: ik heb vrienden die het leuk vinden om te koken. Ik ben nog niet verder gekomen dan het bakken van een ei en een maaltijdsalade. Het is me een raadsel wat ik de afgelopen 2 maanden hier heb gegeten maar erg gevarieerd is het niet. Ook merk ik dat ik steeds het voor mezelf aan het goed praten ben en smoesjes aan het bedenken ben:

‘Ja het is erg warm als het minder warm is ga ik wel koken.’
‘Ja af en toe heb ik er geen zin in na ‘lange’ dagen.’
‘Het komt vanzelf wel.’

Vooral dat laatste. Zoals je eerder kon lezen: nee dat komt het niet. Ik weet dat ik hier echt wat aan moet doen. Ik heb echt een supergaaf kookboek gehad als afscheidscadeau. Er staan superlekkere, leuke en vooral makkelijke gerechten in. Eerlijk: ik kijk er elke dag in. Maar waarom onderneem ik nou geen actie?! Op 8 minuten lopen van mijn huis zijn markthallen waar ik elke dag vers fruit, groente, vlees en noten kan kopen. Ik ben er maar drie keer geweest. Hoe komt dit nou??

Omdat ik echt een lui en vooral verwend secreet ben. Er zijn dagen dat ik écht de intentie had om te koken maar dan werd ik uitgenodigd om ergens te eten of liep het weer niet. Daarbij is het hier goedkoper om buiten de deur te eten of iets te halen wat klaar is dan zelf te maken. Bijna alles wordt buiten de deur gedaan.

Omdat ik zo regelmatig bij anderen eet, mensen zelfs eten voor me meenemen, en dingen voor me bakken zoals brownies en appeltaarten en rekening houden met eten wat IK lekker vind (echt belachelijk lief) is het tijd voor actie. Ik ga vanaf nu gewoon 1 keer per week mijzelf verplichten tot een recept uit het boek wat ik heb gekregen. Lekker, handig, en makkelijk.

Op stage gaat alles goed. Ik heb het ontzettend naar mijn zin en op dat vlak valt eigenlijk vrij weinig te melden. Alles loopt goed. Met de taallessen ook alles goed. Ik was eerst bang dat ik misschien een niveau te laag zat maar hoe meer de lessen vorderen hoe meer ik mij op mijn plek voel.

Het spreken gaat al helemaal beter. Ik probeer zoveel mogelijk Spaans te spreken en het te blijven oefenen. Mijn Nederlands wordt steeds meer een drama: je moet er wat voor over hebben.

Op het gebied van cultuur gaat het ook goed. Ik voel mij nu helemaal volledig thuis. Ik merk dat ik er helemaal inzit en naast de dingen die ik al over had genomen ik andere dingen ook steeds meer overneem. Nog een paar leuke verschillen en situaties:

0 Je kan hier niet overal pinnen.

Dat is zó ontiegelijk genant. Sta je daar met je boodschappen en dan kun je niet pinnen. Hoe kun je hier nou niet overal pinnen?! Ik heb een hekel aan cash. In Nederland loop ik nooit, maar dan ook echt nooit met cash op zak en hier ben je het verplicht. Ik merk dat ik cash veel sneller uitgeef. En ben je het vergeten dan sta je daar met je taalbarriere (lees blog taal).

0 Staren

Het is hier vrij normaal om iedereen uitgebreid te bekijken. In Nederland had ik waarschijnlijk al gevraagd of er iets aan de hand was maar het is hier heel normaal. Ondertussen doe ik het zelf ook. Jong, oud, dik, dun, knap, minder knap maakt niet uit. Je hebt hier constant oogcontact wat heel lang kan aanhouden. In het begin werd ik er ontzettend ongemakkelijk van. De eerste twee dagen ben ik regelmatig een winkel ingeschoten op zoek naar een spiegel om te kijken of ik kleding binnenste buiten aan had of mijn make-up op plaatsen zat waar het niet hoorde.

Met dat staren hangt samen dat mensen hier ontzettend goed gekleed zijn. Je ziet hier mensen niet snel in een joggingpak over straat lopen tenzij het écht is om te sporten. De vrouwen zijn altijd (perfect) opgemaakt. Helemaal on fleek. Kom ik aan met 2 lagen mascara wat alsnog overal zit. De eerste dag dat ik in Málaga rondliep had ik een ontzettend leuk groen jurkje aan. Ik ben dol op dat jurkje. Hij is ontzettend leuk: voor het strand. Toen ik er was, was de feria van Málaga gaande. Nog meer reden voor iedereen hier om je goed te kleden, extra mooi je makeup te doen en indruk te maken met de mooiste jurken. Ik weet zeker dat de kappers in de tijd van de feria geen crisis hebben. Alles is en zit perfect.

Goed. Ik paradeerde daar dus rond met mijn (helaas net iets te korte) jurkje. Waarschijnlijk zag ik eruit als een eenzaam bang hert viel ik vrij snel op en dat heb ik gemerkt. Dat jurkje heb ik nooit meer aangetrokken.

0 Kleding

Zoals eerder net beschreven zien de Spanjaarden er ontzettend goed uit. Wat veel mensen hier opvalt is dat de Spaanse meiden hier ontzettend mooi zijn. De jongens zijn heel verschillend. Je hebt hele knappe maar ook echt totaal niet knappe jongens. Ook heb je de ‘standaard’ zoals ik ze noem: iets langer dan ik, bril, neusring en zwart haar. Zet er tien op een rij en je ziet het verschil bijna niet.

Wat mij ook heeft verbaasd is dat ik hier nu al een paar keer ben gaan shoppen. Ik had wat extra zomerjurkjes nodig maar nergens (en dan ben ik heel serieus) maar dan ook echt nergens zijn die te krijgen. Toen het nog 38 graden was hingen de winkels al vol met winterkleding. En niet een beetje winterkleding. Echt die hard winterkleding. Ik denk oprecht nog dikker en warmer dan dat je het in Nederland vind.

Op een bontjas, handschoenen, sjalen heb ik ergens 1 keer een verlaten zomerjurkje zien hangen.Ik was zó blij om dat fucking jurkje te zien dat ik hem gelijk heb gekocht. Ik heb hem nooit aangetrokken.

0 Iedereen praat tegen je

Je moet je voorstellen dat waar je ook loopt het zó vaak gebeurt dat mensen tegen je beginnen te praten. Dat gaat over van alles, het weer, het land of gewoon nieuwsgierigheid. Dit heeft ook weer te maken met het feit dat je veel oogcontact hebt met mensen. Ik merk nu dat ik me er beter voor kan afsluiten als ik er geen zin in heb.

Dit maakt wel dat je snel sociaal contact hebt. De eerste dag dat ik in Malaga was liep ik door een park en binnen een kwartier was ik mee gevraagd voor een drankje door een Marokkaanse man. Nog geen 15 minuten later was ik bevriend met een Russische alcoholist. Beide heren heb ik na deze ontmoeting nooit meer gezien.

In het begin raakte ik er nog wel eens door geïntimideerd. Wat moet iedereen van me? Nu merk ik dat het heel normaal is. Het is echter wel een van de weinige dingen die ik zelf niet doe. Als ik geen zin in heb zet ik gewoon mijn blik op oneindig en doe ik oortjes in. Ook maak ik gebruik van het feit dat ik buitenlander ben en vertel mensen vrij snel dat ik geen Spaans spreek als ik er geen zin in heb. Adios.

0 Fysieker

Naast dat je veel oogcontact hebt zijn mensen hier veel fysieker dan in Nederland. Je begroet hier iedereen met 2 zoenen. Ook als je iemand niet kent en voor het eerst ontmoet. Sommige laten dat gelijk volgen met een knuffel maar dat doet niet iedereen.

Doordat je gelijk iemand zoent ben je gelijk al dichtbij die gene. Je hebt gelijk lichamelijk en emotioneel contact. Je voelt en ruikt iemand. (Ik ga nooit meer de deur uit zonder kauwgum.) Dit maakt dat je mensen al gelijk anders ziet. Vaak na aan kort gesprek volgt een hand op je schouder, een knuffel of bijvoorbeeld een aai over je bol.
Ook hier moest ik aan wennen. Ik ben zelf ook wel wat fysieker dan gemiddeld maar dit vond ik wel bijzonder. Iedereen doet het bij elkaar. Meiden lopen ook regelmatig arm in arm en hand in hand.

De jongens lopen dan niet hand in hand maar ook die zijn veel fysieker met elkaar. Ze zoenen elkaar niet altijd maar er wordt wel geknuffeld, gestoeid en er zijn regelmatig lichamelijke aanrakingen.

Verder is het heel normaal om met IEDEREEN te dansen, een arm om iemand heen te doen of bijvoorbeeld je arm vast te pakken. Eerst wist ik niet zo goed wat ik hiermee aan moest. Moeten ze niet wat van me?! Ik heb wel gewoon een vriend. Ik bewaak hierin goed mijn grenzen. Je kan goed aanvoelen hoe iemand iets bedoelt en het is aan jezelf om daar je grenzen in aan te geven.

Ook als mensen hier (positieve) dingen van elkaar vinden wordt dat gewoon uitgesproken. Als je goed kan dansen word dat gezegd, als je leuk bent om mee om te gaan of als mensen graag met je zijn. Éen van de complimenten die ik heb gehad was:

Ik voel me zo op mijn gemak bij jou. Het is ontzettend gezellig om met je te zijn en ik vind je zo’n leuk mens in je doen en laten. Je bent lekker jezelf en het is zo ontzettend leuk om met jou te zijn en op te trekken.

Als dat zo tegen je word gezegd is dat ontzettend vleiend en ontzettend lief. Ik denk dit bij heel veel mensen maar spreek dit niet uit. Hier word dat wel regelmatig gedaan. Ontzettend lief om te horen en er is eigenlijk helemaal niks mis mee. Ik doe het nu zelf ook, ik spreek dit soort dingen steeds meer uit. In Nederland heb ik het gevoel dat we toch meer leven met ‘wees jezelf, dan ben je al gek genoeg’. Ook helemaal goed en zeker niks mis mee, deze stijl spreekt mij zelf meer aan.

Ik word elke dag meer verliefd op de stad, de mensen, de gewoonten, de cultuur en mijn leven hier. Ik probeer er zo min mogelijk over na te denken maar eerlijk is eerlijk: ik kijk er nu al ontzettend tegenop om terug te komen naar Nederland.

‘You belong somewhere you feel free.’