Ziekte, verlangen en comfort zone
Door: Megan Hes
Blijf op de hoogte en volg Megan
30 September 2016 | Spanje, Málaga
Het fenomeen heimee ken ik (gelukkig) niet. Het blijkt een plaag te zijn en je op te kunnen slokken.
Een ontzettend verlangen ken ik wel. Afgelopen week ben ik goed ziek geweest. Ik ben nooit écht ziek. Een verkoudheid zo nu en dan; ja oke. Maar echt ziek thuis zijn en me ziekmelden van werk? Nope. Zeker niet in Nederland. Dat schopte mijn hele planning door de war. (Zie blog Tijd).
Het begon met een beetje verkoudheid. Ach joh, daar is nog niemand aan doodgegaan toch? Doorgaan. Totdat ik maandagochtend wakker werd en gelijk dacht fuck. Dit is niet goed. Ik heb geprobeerd mijn bed uit te komen maar dit wilde echt niet. Dan toch maar ziek melden.
Heel veel slapen, veel water drinken maar zelfs dat deed nog zeer. Ik had hem echt goed te pakken. De klassieke variant. Neus, keel, hoofd en waar ik zelf altijd last van heb: holtes. Walgelijk.
Nu klinkt het heerlijk om de hele dag op bed te liggen en niks te doen. Soms verlang ik me daar ook naar, lekker een hele week niks. Maar als je moet, oei oei.
Nu komt ziek zijn in Nederland en ziek zijn in Spanje op hetzelfde neer. Het is beide waardeloos. Maar goed, als je gewend bent hier de hele dag bezig te zijn met allerlei (leuke) dingen, dan is in je eentje op bed liggen ineens stil. Heel stil. Na 3 uur had ik het alweer gehad. Facebook checken, hoofdpijn, stop.
Film kijken? Alsjeblieft niet. Zeker omdat mijn Netflix hier in het Spaans is met Engelse ondertiteling is er met zo’n hoofd geen beginnen aan. Dan maar weer niks. Draaien, half in slaap vallen, luidruchtige huisgenoten die thuiskomen, weer niks, Facebook, hoofdpijn en ga zo maar door.
Na dinsdag zo’n zelfde dag te hebben werd ik toch een beetje moedeloos. Allemaal lieve appjes van vrienden, familie. Facebook, snapchat, instagram; alle soorten vermaak voor zolang het ging.
Jeetje wat heb ik me ontzettend verveelt zeg. Ongelooflijk. Wat kan alleen zijn soms ontzettend saai zijn. En wat miste ik Daan nog meer dan normaal. Hij is toch degene die lekker bij me komt liggen, me knuffelt of lekker bij me blijft. En daar lig je dan, in Spanje. Nou hieperdepiep. Ondanks dat de verveling en het gemis me een beetje op begon te slokken realiseerde ik me alsnog dondersgoed hoe ‘lucky’ ik ben dat ik hier ben en zelfs met koorts genoot ik nog.
Maar, het verlangen om even het vliegtuig te pakken en met Daan te knuffelen, ja zeker dat was er echt. Het is zeker door mijn hoofd geschoten. Ik zie hem pas over 11 weken en dat is vrij lang als je bedenkt dat we elkaar normaal vrij regelmatig zien. Het is al helemaal lang als je ziet dat de tijd maar met 10 minuten opschiet.
Al het vermaak, de leuke dingen en de afleiding waren ineens weg. Ik wist dat ik erdoorheen moest maar ik ‘miste’ toch wat. Nederland? Nee. Eerlijk gezegd vind ik Spanje veel leuker. Familie en vrienden? Ja, maar niet heel erg om per direct het vliegtuig te pakken. Ik mis het om dingen te kunnen delen. Door middel van foto’s en filmpjes is toch anders dan hier samen met iemand rond te lopen. Ik merkte dat ook heel erg toen Daan er was; hij vond het moeilijk om dingen vast te leggen omdat het allemaal ‘veel en groot’ is. Ik snap hem precies.
Maar wat miste ik nou echt dan? Ik heb hier hartstikke lieve, leuke vrienden en vriendinnen. Ik heb thuis de allerliefste vrienden en vriendinnen. Familie, kennissen; ik kan niet op qua sociaal contact. Aandacht? Ja misschien miste ik wel aandacht? Toch een aai over je bol of even iemand die de deur open doet om te checken hoe het met je gaat? Nee ook niet echt want dit gebeurde allemaal via de app. Fysiek contact dan? Nee ook niet.
Nou stel je voor dat je zo gaat malen en de tijd dus met 10 minuten vooruit gaat; man wat een helse dag. Wat kun je jezelf gek maken soms.
Woensdag ging het gelukkig alweer een stukje beter. Ik was nog lang niet beter maar het leek in ieder geval weer een beetje ergens op. Slapen, draaien, facebook, snapchat, instagram; bluh. Zat ben ik het. Ik ga gewoon proberen te werken.
Hup, laptop aan en toch even proberen. Al met al was het drie goede uren gelukt maar daarna was het meer dan klaar. Terug naar bed, het hele social media rijtje weer af en ondertussen appjes in de groepsapp van mijn vrienden wat voor leuke dingen ze gaan doen vanavond. Éen van mijn vriendinnen probeerde me nog over te halen: kom op Meg, heel even, drink je ziekte weg (mentaliteit), wij zorgen voor je. En eerlijk, toch sloeg de twijfel toe. Oké heel eventjes dan? Uurtje?
Wonder boven wonder was ik toch verstandig genoeg om het niet te doen. Maar oh wat had ik ook zin om even gezellig sowieso buiten en onder de mensen te zijn. Van één van mijn vrienden kreeg ik apart een appje hoe het met me gaat. Een uurtje later kreeg ik van één van mijn vrienden een appje: we staan bij je voor de deur. Huh? Serieus? Ja echt Megan doe maar open.
Nogal verrast deed ik de deur open, niet gerekend op komst van mensen (ik leek wel de Excorcist) en daar stonden Patricio en Joaquin. Ze kwamen binnen gelopen met een big smile én… een bakje eten: arroz cubano con salsa de queso, pollo y champiñon. Cubaanse rijst met kaassaus, kip en champignons. Al had er een hoop poep gelegen was ik nog blij geweest.
Ik vond dit zó ontzettend cool. Omdat ik niet mee kon in de avond hebben ze voor mij gekookt en kwamen ze even checken hoe het met me gaat. Over vriendschap gesproken. Nogal overdondert heb ik kort met ze gezeten totdat zij besloten dat het tijd was dat ik weer naar bed ging. Voor ik het doorhad tilde Patricio me onder mijn armen en Joaquin bij mijn benen en lag ik weer in bed. Zij liepen terug naar de koelkast, riepen naar me dat ze het eten daarin deden en weg waren ze. Het was zó’n ontzettende opkikker.
Allereerst dat zij die tijd en moeite in mij staken en ten tweede om überhaupt vrienden weer te zien. Het maakte alles in één klap goed. En toen ik weer in bed lag kwam ik erachter wat ik nou eigenlijk echt miste: mijn comfort zone.
Elke dag is hier nieuw. Het is telkens maar een vraag wat er gaat gebeuren. Alles wat gestructureerd is in Nederland is het hier niet. Je hebt geen idee hoe de dag gaat lopen en voor mij als gestructureerde controlfreak is dat soms wennen. Ik heb me erdoorheen geslagen en het gaat nu weer helemaal goed. Ik geniet als nooit tevoren. Ik ben sinds vandaag (vrijdag 30-09) gewoon weer aan het werk en ondanks dat ik verkouden ben gaat het helemaal goed.
Het was ook allemaal niet niks; ik ben in een vrij stressvolle periode weggegaan. Ander land, andere taal (volgt later nog een blog over), een nieuwe vriendengroep opbouwen, ineens fulltime werken, hele andere cultuur, andere tijden (zie blog tijd), ineens vrij veel stappen. Het kost soms veel energie.
Nu weet ik wel dat het tijd is om soms een stapje terug te doen. Deze week was het gedwongen maar wel weer een goed signaal dat ik hierop ga letten. Rustig aan, want wat in het vat zit verzuurt niet. Aunque lo pospongas, todavía puede ocurrir.
Een ontzettend verlangen ken ik wel. Afgelopen week ben ik goed ziek geweest. Ik ben nooit écht ziek. Een verkoudheid zo nu en dan; ja oke. Maar echt ziek thuis zijn en me ziekmelden van werk? Nope. Zeker niet in Nederland. Dat schopte mijn hele planning door de war. (Zie blog Tijd).
Het begon met een beetje verkoudheid. Ach joh, daar is nog niemand aan doodgegaan toch? Doorgaan. Totdat ik maandagochtend wakker werd en gelijk dacht fuck. Dit is niet goed. Ik heb geprobeerd mijn bed uit te komen maar dit wilde echt niet. Dan toch maar ziek melden.
Heel veel slapen, veel water drinken maar zelfs dat deed nog zeer. Ik had hem echt goed te pakken. De klassieke variant. Neus, keel, hoofd en waar ik zelf altijd last van heb: holtes. Walgelijk.
Nu klinkt het heerlijk om de hele dag op bed te liggen en niks te doen. Soms verlang ik me daar ook naar, lekker een hele week niks. Maar als je moet, oei oei.
Nu komt ziek zijn in Nederland en ziek zijn in Spanje op hetzelfde neer. Het is beide waardeloos. Maar goed, als je gewend bent hier de hele dag bezig te zijn met allerlei (leuke) dingen, dan is in je eentje op bed liggen ineens stil. Heel stil. Na 3 uur had ik het alweer gehad. Facebook checken, hoofdpijn, stop.
Film kijken? Alsjeblieft niet. Zeker omdat mijn Netflix hier in het Spaans is met Engelse ondertiteling is er met zo’n hoofd geen beginnen aan. Dan maar weer niks. Draaien, half in slaap vallen, luidruchtige huisgenoten die thuiskomen, weer niks, Facebook, hoofdpijn en ga zo maar door.
Na dinsdag zo’n zelfde dag te hebben werd ik toch een beetje moedeloos. Allemaal lieve appjes van vrienden, familie. Facebook, snapchat, instagram; alle soorten vermaak voor zolang het ging.
Jeetje wat heb ik me ontzettend verveelt zeg. Ongelooflijk. Wat kan alleen zijn soms ontzettend saai zijn. En wat miste ik Daan nog meer dan normaal. Hij is toch degene die lekker bij me komt liggen, me knuffelt of lekker bij me blijft. En daar lig je dan, in Spanje. Nou hieperdepiep. Ondanks dat de verveling en het gemis me een beetje op begon te slokken realiseerde ik me alsnog dondersgoed hoe ‘lucky’ ik ben dat ik hier ben en zelfs met koorts genoot ik nog.
Maar, het verlangen om even het vliegtuig te pakken en met Daan te knuffelen, ja zeker dat was er echt. Het is zeker door mijn hoofd geschoten. Ik zie hem pas over 11 weken en dat is vrij lang als je bedenkt dat we elkaar normaal vrij regelmatig zien. Het is al helemaal lang als je ziet dat de tijd maar met 10 minuten opschiet.
Al het vermaak, de leuke dingen en de afleiding waren ineens weg. Ik wist dat ik erdoorheen moest maar ik ‘miste’ toch wat. Nederland? Nee. Eerlijk gezegd vind ik Spanje veel leuker. Familie en vrienden? Ja, maar niet heel erg om per direct het vliegtuig te pakken. Ik mis het om dingen te kunnen delen. Door middel van foto’s en filmpjes is toch anders dan hier samen met iemand rond te lopen. Ik merkte dat ook heel erg toen Daan er was; hij vond het moeilijk om dingen vast te leggen omdat het allemaal ‘veel en groot’ is. Ik snap hem precies.
Maar wat miste ik nou echt dan? Ik heb hier hartstikke lieve, leuke vrienden en vriendinnen. Ik heb thuis de allerliefste vrienden en vriendinnen. Familie, kennissen; ik kan niet op qua sociaal contact. Aandacht? Ja misschien miste ik wel aandacht? Toch een aai over je bol of even iemand die de deur open doet om te checken hoe het met je gaat? Nee ook niet echt want dit gebeurde allemaal via de app. Fysiek contact dan? Nee ook niet.
Nou stel je voor dat je zo gaat malen en de tijd dus met 10 minuten vooruit gaat; man wat een helse dag. Wat kun je jezelf gek maken soms.
Woensdag ging het gelukkig alweer een stukje beter. Ik was nog lang niet beter maar het leek in ieder geval weer een beetje ergens op. Slapen, draaien, facebook, snapchat, instagram; bluh. Zat ben ik het. Ik ga gewoon proberen te werken.
Hup, laptop aan en toch even proberen. Al met al was het drie goede uren gelukt maar daarna was het meer dan klaar. Terug naar bed, het hele social media rijtje weer af en ondertussen appjes in de groepsapp van mijn vrienden wat voor leuke dingen ze gaan doen vanavond. Éen van mijn vriendinnen probeerde me nog over te halen: kom op Meg, heel even, drink je ziekte weg (mentaliteit), wij zorgen voor je. En eerlijk, toch sloeg de twijfel toe. Oké heel eventjes dan? Uurtje?
Wonder boven wonder was ik toch verstandig genoeg om het niet te doen. Maar oh wat had ik ook zin om even gezellig sowieso buiten en onder de mensen te zijn. Van één van mijn vrienden kreeg ik apart een appje hoe het met me gaat. Een uurtje later kreeg ik van één van mijn vrienden een appje: we staan bij je voor de deur. Huh? Serieus? Ja echt Megan doe maar open.
Nogal verrast deed ik de deur open, niet gerekend op komst van mensen (ik leek wel de Excorcist) en daar stonden Patricio en Joaquin. Ze kwamen binnen gelopen met een big smile én… een bakje eten: arroz cubano con salsa de queso, pollo y champiñon. Cubaanse rijst met kaassaus, kip en champignons. Al had er een hoop poep gelegen was ik nog blij geweest.
Ik vond dit zó ontzettend cool. Omdat ik niet mee kon in de avond hebben ze voor mij gekookt en kwamen ze even checken hoe het met me gaat. Over vriendschap gesproken. Nogal overdondert heb ik kort met ze gezeten totdat zij besloten dat het tijd was dat ik weer naar bed ging. Voor ik het doorhad tilde Patricio me onder mijn armen en Joaquin bij mijn benen en lag ik weer in bed. Zij liepen terug naar de koelkast, riepen naar me dat ze het eten daarin deden en weg waren ze. Het was zó’n ontzettende opkikker.
Allereerst dat zij die tijd en moeite in mij staken en ten tweede om überhaupt vrienden weer te zien. Het maakte alles in één klap goed. En toen ik weer in bed lag kwam ik erachter wat ik nou eigenlijk echt miste: mijn comfort zone.
Elke dag is hier nieuw. Het is telkens maar een vraag wat er gaat gebeuren. Alles wat gestructureerd is in Nederland is het hier niet. Je hebt geen idee hoe de dag gaat lopen en voor mij als gestructureerde controlfreak is dat soms wennen. Ik heb me erdoorheen geslagen en het gaat nu weer helemaal goed. Ik geniet als nooit tevoren. Ik ben sinds vandaag (vrijdag 30-09) gewoon weer aan het werk en ondanks dat ik verkouden ben gaat het helemaal goed.
Het was ook allemaal niet niks; ik ben in een vrij stressvolle periode weggegaan. Ander land, andere taal (volgt later nog een blog over), een nieuwe vriendengroep opbouwen, ineens fulltime werken, hele andere cultuur, andere tijden (zie blog tijd), ineens vrij veel stappen. Het kost soms veel energie.
Nu weet ik wel dat het tijd is om soms een stapje terug te doen. Deze week was het gedwongen maar wel weer een goed signaal dat ik hierop ga letten. Rustig aan, want wat in het vat zit verzuurt niet. Aunque lo pospongas, todavía puede ocurrir.
