Tijd

Ook al ligt Málaga maar op 3 uur vliegen van Amsterdam zijn er toch grote culturele verschillen. Nu ik ondertussen 6,5 week in Málaga ben, kan ik zeggen dat ik aan de meeste dingen wel gewend ben.
Éen van de grootste dingen waar ik aan moest wennen was het omgaan met de tijd. Nu denk je huh? Tijd? Horloge om en gaan. Dat klopt, maar zo werkt het hier dus niet.

Voor de mensen die mij (goed) kennen in Nederland weet dat tijd, agenda en plannen een groot onderdeel was van mijn leven. Waar ik was, was mijn agenda. Eerlijk, ik werkte zelfs met twee agenda’s.
Elke dag stond voor mij vast. Tot op het uur stond het vol gepland; meerdere afspraken op een dag was voor mij niet raar. Voor school naar werk, vervolgens naar school tot bijvoorbeeld half 6, nog even langs een vriendin, sporten en vervolgens door naar mijn vriend was een doodnormale dag. Als ik soms plannen wilde maken lukte mij dat soms 5-6 weken later. Belachelijk.

Vaak was ik moe (gek he?). Ik probeerde zo veel mogelijk dingen op een dag te doen. Hoe vaak ik wel niet tegen bijvoorbeeld tegen mijn vriend of mijn ouders heb gezegd: had een dag maar meer dan 24 uur! Pffff.
Afijn, om gelijk maar tot de clou van het verhaal te komen. Ik ben daar volledig vanaf. Wat een rust!

Mañana, mañana (morgen, morgen) en tranquilo (rustig) is een soort van heilig hier. Ik merkte dat ik daar echt ontzettend aan moest wennen. Ik werk wel voor een Nederlandse werkgever dus op zakelijk gebied merk ik er niet veel van (op verhalen na).

De eerste dagen stond ik stipt om 18:00 uur in mijn appartement omdat ik moest eten. Van wie moest ik eten? En waarom om 18:00 uur? Ik had helemaal geen honger. Écht een typisch Nederlands ding wat erin is geslopen. De Spanjaarden drinken koffie met iets zoets rond 18:00-19:00, lunchen rond 14:00-15:00 (de eerste dagen moest ik hier ook ontzettend aan wennen) en het avondeten is pas heel laat.

Het is normaal om hier ‘s avonds te eten rond een uur of 22:00, 23:00. In het weekend zit iedereen rustig nog om 00:00 te eten. In mijn eerste week was het de Feria van Málaga. Ik was met een paar kennissen bij een terrein wat hoorde bij de feria. Nadat we uiteindelijk 1,5 uur hebben gewacht totdat de groep compleet was (zucht) moest iedereen nog even rustig (tranquilo) eten. Wederom waren we anderhalf uur verder. Maar hey, rustig aan. Mijn Nederlandse ik werd ontzettend ongeduldig, schiet gewoon op! Hup, tapa in je mond en gaan met die banaan. Zo werkt het dus niet. Het uitgaan begint pas een beetje rond 01:00 en eindigt rond 06:00. Genoeg tijd.

Alles gaat hier op een tempo van 0. Eten, afspreken en zelfs voetgangers op straat. Haast bestaat hier niet. Haal Koninginnedag maar even voor je op welk tempo mensen lopen. Hier is dat ongeveer hetzelfde, rustig aan, het komt allemaal goed. Oké dan.

Dat mañana,mañana sloop er hier wel bij mij ontzettend snel in. Toen ik hier net aankwam was het elke dag rond de 40 graden. Sommige dagen zelfs 43 graden. Ik ben gek op warmte en zon maar dit was echt ontzettend extreem. Je hebt er geen zin in. Je wil aan de ene kant binnen zitten met een airco maar aan de andere kant wil je naar buiten omdat het toch mooi weer is.

Het buitenleven, de warmte en de Spaanse mentaliteit; het is heerlijk, rustig en het komt allemaal wel goed. Er liggen hier nog steeds documenten die ik vanaf dag 1 heb liggen en nog moet regelen, oeps... mañana ;-).

De aller, aller, allergrootste frustratie was het maken van afspraken. Ik ga hier voornamelijk om met Zuid-Amerikanen, Spanjaarden of studenten die al (ondertussen nu net als ik) nogal geïntegreerd zijn. Eén pot nat. Na gewend te zijn aan de warmte, het eten op ‘nieuwe’ tijden, de taal en hier een beetje geland te zijn, kwamen de sociale afspraken steeds meer. Hartstikke gezellig: ik ben er dol op.

Zullen we om 23:00 afspreken bij Plaza de la Merced? Ja prima!
Zullen we je ophalen na stage? 17:45 bij het standbeeld? Goed idee!
Heb je zin om te stappen? We zijn om 22:00 bij je thuis. Gezellig hoor.
Letterlijk geen van deze tijden zijn ooit nagekomen. Ik me elke keer haasten als een gek. Ik ben niet het type dat altijd stipt op tijd is, maar, ik doe mijn best en vaak gaat het om vijf minuten. Vergeet het maar.

Standaard heb ik een half uur zitten wachten (AARGH). Na meerdere keren berichtjes te hebben gestuurd, boos te zijn geweest, erover te hebben geklaagd en me ontzettend te hebben geïrriteerd ben ik er nu aan gewend.

Het maakt niet uit met wie je hier afspreekt. De tijd die je afspreekt, tel er standaard (minimaal) een half uur bij op. Minimaal. Oh en ‘ik/we zijn/ben onderweg’? Geloof het niet. Je ziet wel wanneer ze er zijn.
En ondertussen? Ik kom zelf standaard een half uur (of langer) te laat.

Ik lunch om 14:30, eet ‘s avonds om 22:00 en ik zie het allemaal wel.

Tranquilo hé. Het komt mañana allemaal wel!